əslində, yazarların ən sevdikləri otaq hissələri başlığı daha çox uyğun gələrdi, amma özümdən amerika kəşf etmək istəmədiyim üçün bu başlığı daha uyğun gördüm.
sevilən məkanlar zamana görə dəyişə bilər. otağımın bu hissəsini * yazı masası ən çox gecələr sevirəm. gündüzlər, günortalar, axşamlar həm evin xaricindəki səs-küy, həm evin * yataqxananın içindəki səs-küy fokuslanmağa maneə törədir, məcburən musiqi ilə dərs etməli oluram.
gecə vaxtı isə hər kəs yatdığından, nə evin içində, nə çölündə səs-səmir olmur. fasilə verib balkona * mənim versiyamda qapı qabağına çıxıb siqaret çəkəndə sadəcə küləyin və nəfəsinin səsini eşitmək də, zövq verir.
gündüz vaxtları, 'hamıdan biri' olduğunu idrak edirsən. hamı nəsə edir: yemək bişirir, harasa tələsir, işləyir, nəyəsə qulaq asır və sairə.
gecə vaxtı isə, ancaq sən varsan və öz fərqsizliyini idrak edirsən.
gündüz, nomotetikdir: ümumişlək, zamandan və məkandan münəzzəh qaydalar var. hər hansı bir fenomenanı, o ümumişləkliklər çərçivəsindən araşdırırsan. seçilən obyekt 'bərabər dəyərli obyekt setləri' arasından biridir.
gecə isə, ideoqrafikdir. obyekti öz orijinallığı, fərqsizliyi baxımından ələ alırsan. ümumini yox, xüsusini tapmağa çalışırsan.
türkiyədə yaşadığım zamanlar bunun ən çox üzərinə düşündüyüm moment sübh azanı vaxtı olurdu: gecə ilə gündüz arasındakı sərhəd; xüsusi ilə ümumi arasındakı xətti təyin edən an.
entryni zeki demirkubuzun bu cümlələri ilə bitirmək istərəm:
Bir tane eleman, bir tane, bir uykusuz var... uyuyamıyor geceleri
şimdi.. canı sıkılıyor, bir bakıyor herkes yatmış, onun da yatması lazım... ama içinden bir şey uyutmuyor onu; yani uykusuzluk işte dünyanın en isyancı
en insanı arayışlara iten şeyidir.